Naundorff, een stadsopera

Hermieneke Delft, Kunst en cultuur, Muziek, Geschiedenis, Actueel

Afgelopen donderdag gingen we naar de opera. Heel toevallig hadden we een aankondiging gezien en waren er nog kaartjes voor de generale repetitie op 16 maart. Gek dat we er niet eerder van hoorden, want het is een heel Delfts project, van Zangstudio Delft, inclusief een crowdfunding om het gerealiseerd te krijgen. Maar dat is dus allemaal ongemerkt aan ons voorbijgegaan.

Eerst iets over het verhaal. Karl Wilhelm Naundorff (1785-1845) is naar eigen zeggen de zoon van de laatste Franse koning Louis XVI en koningin Marie-Antoinette. Toen in 1789 de Franse revolutie uitbrak zijn zij beiden vermoord. Hun kind, kroonprins Louis-Charles overlijdt volgens de overlevering in 1795 op 10-jarige leeftijd. Maar er zijn diverse mannen die later zeggen dat dat overlijden niet is gebeurd en dat zij de kroonprins zijn. Zo ook Karl Wilhelm Naundorff, die in 1836 Frankrijk wordt uitgezet. In 1845 arriveert hij in Delft, waar hem geen lang en gelukkig leven is beschoren, want hij overlijdt nog datzelfde jaar. Zijn graf bevindt zich om een of andere wonderlijke reden in het Kalverbos (vlakbij waar wij wonen) en op de grafsteen prijkt de naam van de persoon die hij beweerde te zijn: Louis XVII. Zijn nakomelingen zijn er tot op de dag van vandaag van overtuigd dat hij daadwerkelijk die Franse koning was. Een aantal jaar geleden kwam dat tot een hoogtepunt en werden de schamele resten van Naunhoff opgegraven en is zijn DNA vergeleken met dat van nakomelingen van Marie Antoinette en daaruit bleek klip en klaar dat hij geen kind van haar was. Case closed, zou je denken, maar de nakomelingen van Naunhoff geloven er niets van en denken dat het een wereldwijd complot is om hen van de (niet meer bestaande) Franse troon af te houden.

Een prachtig dramatisch verhaal, vooral als je bedenkt dat Naunhoff ook nog een ontploffingsmechanisme heeft ontwerpen, genaamd de “Bourbonbom” waarmee hij zijn eigen huis geheel heeft doen afbranden. Kortom, alle ingrediënten voor een opera zijn aanwezig.

De opera wordt uitgevoerd in de vervangende ruimte van het Rietveld Theater, een klein theatertje aan de gracht hier verderop. Dat theater wordt momenteel gerenoveerd, dus werd er uitgeweken naar HAL015, een multifunctionele ruimte in de oude kabelfabriek aan de Schie. Het was heel sfeervol en ik vond het een prachtige uitvoering. Je zit vlak op de speelvloer en mede daardoor word je helemaal in het verhaal getrokken. Er is eigenlijk nauwelijks decor, maar de kleding maakt dat weer helemaal goed. Het stuk is bijzonder eigentijds met thema’s als wetenschap is ook maar een mening, alternatieve feiten, complottheorieën, integriteit van onderzoekers, wat doet het met je als je afkomst onbekend is en dan ben ik vast nog wel iets vergeten. Het einde was onverwachts gruwelijk, maar ik zal geen spoiler geven. Hoewel ik niet denk dat er nog kaarten te krijgen zijn, want het wordt maar een paar keer uitgevoerd, nog tot en met aanstaande zondag.

Nieuwe fiets

Hermieneke Delft, Werk, Huis, tuin en keuken, Actueel

Omdat mijn fiets altijd buiten staat, slijt hij nogal. En nu ik niet meer verder dan 10 minuten van huis durf, bang dat mijn fiets onder mijn gewicht zal instorten, werd het tijd voor een nieuwe.

Kritisch als ik ben viel de dichtstbijzijnde fietsenwinkel af (te onaardige eigenaar). De twee andere fietsenwinkels om de hoek bestaan niet meer, dus het werd een tocht naar de andere kant van het spoor 😱.

Dat was een goed idee. Een grote winkel met heel veel keuze en een aardige verkoper. Ik heb drie proefritjes gemaakt en gelukkig fietste de mooiste fiets ook het lekkerst. Toen bleek dat het twee weken ging duren voordat hij rijklaar zou zijn. Teleurgesteld zei ik dat ik hem eigenlijk komend weekeind nodig heb en tot mijn vreugde werd ik gisteren al gebeld dat hij klaarstond!

Net heb ik hem opgehaald. Nog een groot hangslot aangeschaft en nieuwe fietstassen besteld. Die laatste komen eind van de week. En dan ben ik dus voor de 3000e keer klaar om elke dag naar mijn werk te fietsen…..

Is het geen plaatje?

Zwijmelen op zaterdag (4)

Hermieneke Muziek, Zwijmelen op zaterdag

Na het bericht van vorige week over het concert van Julien Clerc kan het niet anders dan een van zijn liedjes zijn vandaag. De keuze is moeilijk, ik hou van bijna zijn hele reportoir. Het wordt een nummer van zijn CD “À nos amours”. Daar staan zowel mooie verstilde liedjes op als drukke vrolijke. Vandaag ga ik voor de laatste categorie. En van deze word ik het allerblijst.

Voor meer Zwijmels op zaterdag, of als je ook zin hebt om mee te doen ga je naar Natasja van ’t Pumpke

Julien Clerc: Les Jours Heureux

Hermieneke Familie, Muziek

Gisteren togen we naar Nijmegen voor een concert van Julien Clerc. Het plan was om samen met M en V te gaan, een tante en oom van Pieter, die in Nijmegen wonen en ook erg van Franse chansons houden. Tante en oom klinkt misschien oud, maar M is de jongste zus van mijn schoonmoeder, die op haar beurt de oudste zus is in een groot Brabants gezin. Kortom, M en V voelen totaal niet als een tante en oom, maar gewoon als generatiegenoten.

In april vorig jaar had ik al kaartjes gekocht. Dit was nadat zij onze kaartjes voor Patrick Bruel hadden overgenomen, omdat Pieter en ik corona hadden. Ook deze keer rustte er geen zegen op, want helaas kon M niet mee. Zij is herstellende van een operatie. Maar we waren desalniettemin van harte welkom om te komen logeren en V had een bevriende francofiel gevonden die graag gebruik maakte van het vierde kaartje.

In de loop van de middag arriveerden we bij hen en dronken koffie, kletsen bij, dronken een wijntje en kletsen nog meer bij en aten een hapje en kletsen nog even bij. Toen kwam vriend C ons ophalen en vertrokken we naar Concertgebouw De Vereeniging, naar zeggen het gebouw met de mooiste akoestiek van Nederland.

Het was een geweldige avond. Hoewel je af en toe wel kunt merken dat Julien geen 20 meer is (maar 75) en zijn stem sommige uithalen wat korter en lager moet maken, heeft hij nog niks van zijn uitstraling verloren. Energiek en met een stralende glimlach kan je niet anders (ik in elk geval) dan heel blij worden van zijn optreden. We hebben dus genoten, ook een beetje met het idee dat het misschien wel de laatste keer is dat we hem live zien. Daarom hebben we afgesproken met M en V zodra er ergens in Nederland weer een Franse zanger/zangeres optreedt, wij er met z’n vieren bij zullen zijn. Topplan! 🇫🇷 🎶

Johannes Vermeer in Delft

Hermieneke Actueel, Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur

Met een grootse tentoonstelling in het Rijksmuseum en een spin-off in Museum Prinsenhof is er extra veel aandacht voor Vermeer om mij heen. In al dat PR-geweld kwam ik een podcast tegen: Het Delft van Vermeer. En die is wel een aanbeveling waard.

Het zijn slechts 8 afleveringen van maximaal 20 minuten. De presentator Dide Vonk loopt met David de Haan, conservator van Museum Prinsenhof, door Delft langs plekken die een rol speelden in het leven van Vermeer.

Misschien is het vooral leuk als je – net als ik – zelf te midden van die plekken woont. Alles is hier om de hoek, want Vermeers leven speelde zich af op een vierkante postzegel. Ik zie dan ook meteen voor mij waar ze in de podcast over praten. Op de achtergrond speelt elk kwartier het carillon, ook zo’n fijn Delfts geluid. Maar ik denk dat het ook voor niet-Delftenaren interessant kan zijn. Knoop er ook vooral een bezoekje aan de stad aan vast!

Ik ben zelf pas bij deel 4, maar ik kan de podcast warm aanbevelen. Geen minpuntjes? Ja natuurlijk wel, twee zelfs. Dide is of doet alsof zij een dom wichtje is zodat David de deskundige kan zijn. Heel irritant, maar dat probeer ik te negeren. En ze slaan onze straat over, terwijl die sinds 2015 officieel geldt als Het straatje van Vermeer.

Diverse belevenissen kort samengevat

Hermieneke Actueel

Zo zo, de tijd vliegt als je je het druk hebt. Ik neem mij wel eens voor om elke dag een stukje te schrijven *Homerisch gelach zwelt aan* en daar ga ik dus ook echt mee stoppen (met dat voornemen). Maar nu is het dan toch weer tijd. Ik doe 3 hoogtepunten van de afgelopen dagen.

Vorige week was ik met collega Q naar Utrecht naar een symposium over aangeboren hartaandoeningen. of eigenlijk ging het de hele middag en avond over één specifieke aandoening, namelijk het eenkamerhart. Dat is een ernstige aandoening waarbij een kindje geboren wordt met maar één hartkamer in plaats van twee. Het was een heel interessant symposium waarbij de onderwerpen zich uitstrekten van prenatale diagnostiek tot en met de mogelijkheid van sporten en de (on)wenselijkheid van het nemen van een piercing. Na afloop gingen wij moe maar voldaan uit eten bij de Silk road, een aanrader voor als je een keer in Utrecht bent.

Zondag gingen Pieter en ik naar het Kunstmuseum in Den Haag. Ik zeg nog steeds het Gemeentemuseum, maar wil even laten zien dat ik echt wel van de nieuwe naam op de hoogte ben. Mijn museumkaart die ik in mijn telefoon had gezet, werkte niet. Ik deed al heel trots en blij bij de controle, maar de suppoost liet mij lachend een rood kruisje zien. Gelukkig had ik mijn echte kaart ook bij mij… Er was een kleine zaal met werk van Hans Arp. De moeite waard om goed te bekijken. Het werk van Nicole Eisenman deed mij niet zo veel, du sik rende door naar het poppenhuis van Sara Rothé. dat is uiteraard mijn lievelingsstuk en ik kan er uren bij staan genieten. Na afloop heb ik in de museumwinkel no geen paar ansichtkaarten gekocht die mij goed borduurbaar leken. Wordt vervolgd!

Vanavond stond er eindelijk weer eens een schouwburgbezoekje op de agenda. We gingen naar Koefnoen. Eigenlijk was dit al gepland in 2021, maar toen gooide covid roet in het eten. Het was drukker dan ik verwacht had. Toen ik vorige week de kaartjes kocht, zag de zaal er nog vrij leeg uit. Gelukkig viel het mee, want een half lege zaal is toch minder leuk. Het was beslist een aanrader. Knap zoals een groot televisiesucces het ook in de schouwburg enorm goed doet. Ik was wel blij dat we niet vooraan zaten. Ik ben nooit zo van het “meedoen”. Maar Frans die wel op de eerste rij zat, vond het niet zo erg.

Zwijmelen op zaterdag (3)

Hermieneke Actueel, Muziek, Zwijmelen op zaterdag

Daar is hij dan: de zwijmel op zaterdag, aflevering 3. Dit keer een Nederlandstalig lied. Van de nieuwste plaat van Boudewijn de Groot. Knap hoe hij nu al jarenlang altijd weer mooie liedjes maakt met een constante kwaliteit. Ook na het overlijden van Lennart Nijgh, zijn vaste tekstschrijver, bleven de bijzondere teksten komen. Ik heb niet echt een voorkeurslied, maar deze over de beetje domme aarde vind ik echt Boudewijn de Groot zoals ik hem ooit hoorde met Meneer de president.

Meer lezen over zwijmelen op zaterdag. Kijk bij Natasja.

Balletvoorstelling

Hermieneke Kunst en cultuur

Vrijdag gingen wij met onze buurvrienden M en H naar theater Amare in Den Haag naar een balletvoorstelling The Rite de Spring ofwel Le sacre du printemps van Pina Bausch op de muziek van Stravinsky. Voor de pauze wordt Common grounds gedanst door twee seniordansers, de ene is 75 jaar en de ander zelfs 78. Een rustige en ingetogen voorbereiding op het vuurwerk dat na de pauze zou losbarsten.

Het was een lang uitgesteld uitje, dat ooit in 2019 al was gepland. Wij hadden toen kaarten gekocht voor een optreden van Randy Newman in het voorjaar van 2020. Corona gooide enorm roet in het eten. Niet alleen kwam Randy Newman niet, de voorstelling die wij als vervanging in 2021 hadden geboekt verviel ook door een hernieuwde lockdown. Daarna durfden wij het lange tijd niet aan om weer iets te plannen. Maar nu ging het dan toch lukken. Wij hadden plaatsen op rij 13, dus wat kon er nog misgaan op vrijdag de 13e?

Vooraf was een lezing waar wij ook wel naartoe wilden. In een klein zaaltje stonden de stoelen klaar. Helaas waren er minstens 3x zoveel mensen als stoelen en moesten wij staan. Er bleven maar mensen naar binnen komen, het werd steeds warmer en benauwder en de brandweer had dit absoluut niet goedgekeurd. We keken elkaar aan en zeiden: “Wegwezen!” De koffie in de foyer was lekker en M en ik hadden een prima uitzicht op de verschillende soorten kledij van de andere bezoekers. Prima geregeld dus.

Het ballet was in één woord PRACHTIG. Het is altijd moeilijk om een ballet te beschrijven, dus lees vooral de uitleg op de website van het theater. Ik heb de inleidende lezing geen moment gemist. Ballet moet je gewoon beleven. Dus mocht het mogelijk zijn: ga ernaartoe! Na dit weekeind reizen zij door naar Wuppertal, dus dat zal niet eenvoudig zijn.

Enkele citaten uit de recensie van De Volkskrant:
‘… deze eerste interpretatie van Pina’s choreografie door een ensemble van louter Afrikaanse performers, afkomstig uit onder meer Togo, Ghana, Senegal, Burkina Faso, Zuid-Afrika, Nigeria en Ivoorkust.’
‘Dansen in het besef dat je misschien gaat sterven, vormt een van de belangrijkste redenen waarom zo veel choreografen (en toeschouwers) zich als een magneet aangetrokken voelen totStravinsky’s compositie, speciaal gemaakt voor Vaslav Nijinski’s choreografie van een heidens offerritueel. Bausch maakte met Das Frühlingsopfer een van de beste Sacres uit de dansgeschiedenis, mits die volgens haar precieze intenties wordt uitgevoerd. Wie aan het eind niet echt is uitgeput, heeft het ritueel niet juist gedanst. Dat geldt voor de vrouwen en voor de mannen die hen energiek, woest, soms fysiek dwingend verleiden tot overgave.’
‘De Sacre is een ceremonie waarbij het publiek te gast is om het offerritueel te aanschouwen. De dansers creëren een cirkel. Daarbinnen ligt de focus van al hun energie, motoriek, spanning, ritmes en wrijving, niet bij de overdracht naar buitenstaanders zoals toeschouwers.’

Er stond ook nog een goede tip in de krant, namelijk dat je in de pauze vooral in de zaal moest blijven zitten. Op het toneel worden namelijk vijf containers vol turfmolm over het podium uitgestort. Een groep van 12 mensen trekt met tien harken, twee bezems en twee vuurrode sneeuwscheppen de laag turf strak over de vloer, zodat die in een exact vormgegeven patroon klaar komt te liggen voor de dansers. Dansen op turfmolm is fysiek enorm zwaar. Dat maakt er echt een uitputtingsslag van.

Boterbrug

Hermieneke Delft, Eten en drinken

Afgelopen zaterdag gingen we uit eten. Uitgesteld, want het was eigenlijk al eerder gepland om de vakantie gezellig af te sluiten. Nou ja, we weten hoe dat afliep en griep en lekker eten gaan nu eenmaal niet samen.

Er is sinds een maand een nieuw restaurant in Delft. Het is een bistro en heet De Boterbrug. Een logische naam, want het etablissement bevindt zich op de Boterbrug. Dat is de breedste brug van Delft waarvan je nauwelijks ziet dat het een brug is.

In het pand zat vroeger meer dan 25 jaar de bekende ijssalon Van Bokhoven. De rijen stonden daar in de zomer tot aan het station. In 2003 stopten de broers van Bokhoven ermee en werd het pand verkocht. Er kwam een restaurant, Plan B, waar je Indisch kon eten. Ik at er een keer met vriendin C, maar dat was geen onverdeeld positieve ervaring. De eigenaars werden gaandeweg de avond steeds vrolijker dankzij de vele drankjes die zij aan de bar nuttigden. Jammer genoeg werden ze ook steeds vervelender. En de man had al een slechte eerste indruk gemaakt door bij binnenkomst te vragen waar wij vandaan kwamen. Hij wilde vervolgens niet geloven dat wij allebei in Delft woonden, want hij “had ons nog nooit eerder gezien”. Hij heeft ons daarna dus ook nooit meer gezien.

Terug naar de Boterbrug. Wat zal ik ervan zeggen? Wij hebben in elk geval heerlijk gegeten! Maar een restaurant waar je een krukje voor je tas krijgt, is toch lichtelijk bevreemdend. Ik hing mijn tas vervolgens gewoon aan de stoelleuning, omdat ik dacht dat de ober mij in de maling nam. Maar daarna kwam hij met een iets groter exemplaar, zodat mijn tas er niet af zou vallen 😱.
De inrichting was prima. Mooi gedekte tafels met wit linnen, rustige kleuren op de muren en een prettige verlichting. Helemaal niks mis mee.

Verder staat er een piano, waar een van de gasten een paar keer achter plaatsnaam om Franse chansons te spelen. Dat was op zich niet onaardig, maar daarna werden alle gasten uitgenodigd om te spelen dan wel te zingen. Gelukkig ging niemand daarop in, want ik ben geen voorstander van live-muziek in een restaurant en al helemaal niet van live-muziek door amateurs.

Rest mij nog de andere gasten te recenseren. De pianist hoorde bij een gezelschap gepensioneerde artsen, die best wel met zichzelf ingenomen waren. Gelukkig zaten zij redelijk ver weg en drong hun conversatie zich niet aan ons op. Naast ons zat een stel dat net verkering had en elkaars hand de hele tijd vasthield. Ook als dat erg ongemakkelijk was qua naar binnen werken van de gerechten. De man had bovendien een enorm indringende, zeurende stem, dus het kostte mij soms moeite om niet mee te luisteren met hun gesprek. De vrouw was Spaans en vroeg zich af waarom alles op de kaart uit de Franse keuken kwam. Zij had enorm trek in paëlla en een goed glas Rioja. Daar werd ik dan wel weer erg moe van. “Zegt het woord ‘bistro’ u iets?” wilde ik steeds vragen.

Al met al zijn we toch positief over deze nieuwe aanwinst. Na afloop kwam er een enorm dik gastenboek op tafel met het verzoek daar iets in te schrijven. Uiteraard heb ik dat gedaan en ik eindigde met de standaardzin: ‘Wij komen zeker terug” en dat meen ik echt.