
Feest in Rotterdam: ik zit gekluisterd aan de buis met een koninklijke macaron. Wat wil je nog meer?
Feest in Rotterdam: ik zit gekluisterd aan de buis met een koninklijke macaron. Wat wil je nog meer?
Sinds 1 april (en het is geen grap) ben ik minder uren gaan werken. Na een eindeloze wisseling van uren – ik werk nu ruim 13 jaar bij de Hartstichting en ben voor de 6e keer van aantal uren gewisseld – ben ik nu aanbeland bij 24 uur per week. Wat heerlijk! Vandaag was mijn eerste vrije dinsdag.
Ik had dus geen idee wat ik met die zee van tijd aanmoest. Nou ja, dat is natuurlijk niet waar, maar waar zou ik eens mee beginnen? Eerst lekker uitgeslapen, toen op mijn gemak koffie gedronken en met de poes gekroeld. Totdat die ging spugen (waarvoor hij gelukkig eerst naar de keuken holde). Toen dat was opgeruimd, was ik alweer moe en aan koffie toe. Omdat ik mijn plan om naar een borduurwinkel in Leiden te gaan moest uitstellen vanwege dat akelige treinongeluk bij Voorschoten, heb ik eerst maar eens een bezoek aan de kapper gebracht. Dat was ook wel weer nodig!
’s Middags van het mooie weer geprofiteerd en een flinke wandeling door de Delftse Hout gemaakt. Dat smaakte vooral naar meer zonnige dagen en leuke wandelroutes.
Ik kan er wel aan wennen, zo’n vrije dinsdag elke week.
Afgelopen donderdag gingen we naar de opera. Heel toevallig hadden we een aankondiging gezien en waren er nog kaartjes voor de generale repetitie op 16 maart. Gek dat we er niet eerder van hoorden, want het is een heel Delfts project, van Zangstudio Delft, inclusief een crowdfunding om het gerealiseerd te krijgen. Maar dat is dus allemaal ongemerkt aan ons voorbijgegaan.
Eerst iets over het verhaal. Karl Wilhelm Naundorff (1785-1845) is naar eigen zeggen de zoon van de laatste Franse koning Louis XVI en koningin Marie-Antoinette. Toen in 1789 de Franse revolutie uitbrak zijn zij beiden vermoord. Hun kind, kroonprins Louis-Charles overlijdt volgens de overlevering in 1795 op 10-jarige leeftijd. Maar er zijn diverse mannen die later zeggen dat dat overlijden niet is gebeurd en dat zij de kroonprins zijn. Zo ook Karl Wilhelm Naundorff, die in 1836 Frankrijk wordt uitgezet. In 1845 arriveert hij in Delft, waar hem geen lang en gelukkig leven is beschoren, want hij overlijdt nog datzelfde jaar. Zijn graf bevindt zich om een of andere wonderlijke reden in het Kalverbos (vlakbij waar wij wonen) en op de grafsteen prijkt de naam van de persoon die hij beweerde te zijn: Louis XVII. Zijn nakomelingen zijn er tot op de dag van vandaag van overtuigd dat hij daadwerkelijk die Franse koning was. Een aantal jaar geleden kwam dat tot een hoogtepunt en werden de schamele resten van Naunhoff opgegraven en is zijn DNA vergeleken met dat van nakomelingen van Marie Antoinette en daaruit bleek klip en klaar dat hij geen kind van haar was. Case closed, zou je denken, maar de nakomelingen van Naunhoff geloven er niets van en denken dat het een wereldwijd complot is om hen van de (niet meer bestaande) Franse troon af te houden.
Een prachtig dramatisch verhaal, vooral als je bedenkt dat Naunhoff ook nog een ontploffingsmechanisme heeft ontwerpen, genaamd de “Bourbonbom” waarmee hij zijn eigen huis geheel heeft doen afbranden. Kortom, alle ingrediënten voor een opera zijn aanwezig.
De opera wordt uitgevoerd in de vervangende ruimte van het Rietveld Theater, een klein theatertje aan de gracht hier verderop. Dat theater wordt momenteel gerenoveerd, dus werd er uitgeweken naar HAL015, een multifunctionele ruimte in de oude kabelfabriek aan de Schie. Het was heel sfeervol en ik vond het een prachtige uitvoering. Je zit vlak op de speelvloer en mede daardoor word je helemaal in het verhaal getrokken. Er is eigenlijk nauwelijks decor, maar de kleding maakt dat weer helemaal goed. Het stuk is bijzonder eigentijds met thema’s als wetenschap is ook maar een mening, alternatieve feiten, complottheorieën, integriteit van onderzoekers, wat doet het met je als je afkomst onbekend is en dan ben ik vast nog wel iets vergeten. Het einde was onverwachts gruwelijk, maar ik zal geen spoiler geven. Hoewel ik niet denk dat er nog kaarten te krijgen zijn, want het wordt maar een paar keer uitgevoerd, nog tot en met aanstaande zondag.
Omdat mijn fiets altijd buiten staat, slijt hij nogal. En nu ik niet meer verder dan 10 minuten van huis durf, bang dat mijn fiets onder mijn gewicht zal instorten, werd het tijd voor een nieuwe.
Kritisch als ik ben viel de dichtstbijzijnde fietsenwinkel af (te onaardige eigenaar). De twee andere fietsenwinkels om de hoek bestaan niet meer, dus het werd een tocht naar de andere kant van het spoor 😱.
Dat was een goed idee. Een grote winkel met heel veel keuze en een aardige verkoper. Ik heb drie proefritjes gemaakt en gelukkig fietste de mooiste fiets ook het lekkerst. Toen bleek dat het twee weken ging duren voordat hij rijklaar zou zijn. Teleurgesteld zei ik dat ik hem eigenlijk komend weekeind nodig heb en tot mijn vreugde werd ik gisteren al gebeld dat hij klaarstond!
Net heb ik hem opgehaald. Nog een groot hangslot aangeschaft en nieuwe fietstassen besteld. Die laatste komen eind van de week. En dan ben ik dus voor de 3000e keer klaar om elke dag naar mijn werk te fietsen…..
Met een grootse tentoonstelling in het Rijksmuseum en een spin-off in Museum Prinsenhof is er extra veel aandacht voor Vermeer om mij heen. In al dat PR-geweld kwam ik een podcast tegen: Het Delft van Vermeer. En die is wel een aanbeveling waard.
Het zijn slechts 8 afleveringen van maximaal 20 minuten. De presentator Dide Vonk loopt met David de Haan, conservator van Museum Prinsenhof, door Delft langs plekken die een rol speelden in het leven van Vermeer.
Misschien is het vooral leuk als je – net als ik – zelf te midden van die plekken woont. Alles is hier om de hoek, want Vermeers leven speelde zich af op een vierkante postzegel. Ik zie dan ook meteen voor mij waar ze in de podcast over praten. Op de achtergrond speelt elk kwartier het carillon, ook zo’n fijn Delfts geluid. Maar ik denk dat het ook voor niet-Delftenaren interessant kan zijn. Knoop er ook vooral een bezoekje aan de stad aan vast!
Ik ben zelf pas bij deel 4, maar ik kan de podcast warm aanbevelen. Geen minpuntjes? Ja natuurlijk wel, twee zelfs. Dide is of doet alsof zij een dom wichtje is zodat David de deskundige kan zijn. Heel irritant, maar dat probeer ik te negeren. En ze slaan onze straat over, terwijl die sinds 2015 officieel geldt als Het straatje van Vermeer.
Zo zo, de tijd vliegt als je je het druk hebt. Ik neem mij wel eens voor om elke dag een stukje te schrijven *Homerisch gelach zwelt aan* en daar ga ik dus ook echt mee stoppen (met dat voornemen). Maar nu is het dan toch weer tijd. Ik doe 3 hoogtepunten van de afgelopen dagen.
Vorige week was ik met collega Q naar Utrecht naar een symposium over aangeboren hartaandoeningen. of eigenlijk ging het de hele middag en avond over één specifieke aandoening, namelijk het eenkamerhart. Dat is een ernstige aandoening waarbij een kindje geboren wordt met maar één hartkamer in plaats van twee. Het was een heel interessant symposium waarbij de onderwerpen zich uitstrekten van prenatale diagnostiek tot en met de mogelijkheid van sporten en de (on)wenselijkheid van het nemen van een piercing. Na afloop gingen wij moe maar voldaan uit eten bij de Silk road, een aanrader voor als je een keer in Utrecht bent.
Zondag gingen Pieter en ik naar het Kunstmuseum in Den Haag. Ik zeg nog steeds het Gemeentemuseum, maar wil even laten zien dat ik echt wel van de nieuwe naam op de hoogte ben. Mijn museumkaart die ik in mijn telefoon had gezet, werkte niet. Ik deed al heel trots en blij bij de controle, maar de suppoost liet mij lachend een rood kruisje zien. Gelukkig had ik mijn echte kaart ook bij mij… Er was een kleine zaal met werk van Hans Arp. De moeite waard om goed te bekijken. Het werk van Nicole Eisenman deed mij niet zo veel, du sik rende door naar het poppenhuis van Sara Rothé. dat is uiteraard mijn lievelingsstuk en ik kan er uren bij staan genieten. Na afloop heb ik in de museumwinkel no geen paar ansichtkaarten gekocht die mij goed borduurbaar leken. Wordt vervolgd!
Vanavond stond er eindelijk weer eens een schouwburgbezoekje op de agenda. We gingen naar Koefnoen. Eigenlijk was dit al gepland in 2021, maar toen gooide covid roet in het eten. Het was drukker dan ik verwacht had. Toen ik vorige week de kaartjes kocht, zag de zaal er nog vrij leeg uit. Gelukkig viel het mee, want een half lege zaal is toch minder leuk. Het was beslist een aanrader. Knap zoals een groot televisiesucces het ook in de schouwburg enorm goed doet. Ik was wel blij dat we niet vooraan zaten. Ik ben nooit zo van het “meedoen”. Maar Frans die wel op de eerste rij zat, vond het niet zo erg.
Daar is hij dan: de zwijmel op zaterdag, aflevering 3. Dit keer een Nederlandstalig lied. Van de nieuwste plaat van Boudewijn de Groot. Knap hoe hij nu al jarenlang altijd weer mooie liedjes maakt met een constante kwaliteit. Ook na het overlijden van Lennart Nijgh, zijn vaste tekstschrijver, bleven de bijzondere teksten komen. Ik heb niet echt een voorkeurslied, maar deze over de beetje domme aarde vind ik echt Boudewijn de Groot zoals ik hem ooit hoorde met Meneer de president.
Meer lezen over zwijmelen op zaterdag. Kijk bij Natasja.
2023 begon goed. Na ruim twee weken vakantie was mijn immuunsysteem zo zwak dat ik grieperig werd. Het zou ook kunnen dat ik iets te veel grieperig mensen heb ontmoet in iets te kleine en te volle ruimtes. Anyway, ik bleef voor de zekerheid maar thuis en werkte vanuit mijn zolderkantoor. Scheelde ook weer allemaal afwerende gebaren bij het nieuwjaarwensen.
Inmiddels ben ik weer (bijna) helemaal fit en kunnen vandaag de kerstversielselen voor een jaartje opgeborgen worden. Altijd wel jammer, want januari is al zo somber en donker en ongezellig. Maar wat moet dat moet. 6 Januari, Driekoningen, is de grote opruimdag. Kerstsfeer hoort bij december en niet bij januari. Zo precies ben ik dan ook wel weer. Kaarsen en waxinelichtjes daarentegen mogen gelukkig het hele jaar door.
Allemaal een heel mooi 2023 gewenst!