Delft

Nieuwe bewoner in de straat

Hermieneke Beestenboel, Delft, Huis, tuin en keuken, Ouranos

Onze straat is bijzonder katrijk. Niet alleen de leukste en liefste kat van de wereld (juist, Ouranos) woont er, maar we hebben ook Bram & Pip, hij een stoere rode kater en zij een ieniemie poesje. Als kittens holden ze al achter elkaar aan door de straat en dat is nooit veranderd. Regelmatig hou ik mijn hart vast als er weer een auto nogal snel aan komt rijden, maar zowel Pip als Bram zijn streetwise genoeg om op tijd opzij te gaan. In de afgelopen jaren zijn ze ook iets bedaarder geworden, maar nog even dol op elkaar. Ze wonen niet in hetzelfde huis, maar ze latten uit overtuiging dat het dan leuker blijft.

Dan hebben we nog Carlotta, een fronsend schildpadpoesje. Het leed van de hele wereld lijkt op haar schouders te drukken. Ouranos was vroeger met haar evenbeeld Belle getrouwd. Jammer genoeg is Carlotta te jong voor hem, want Ouranos valt wel op sombere, tobberige dames.

Verderop in de straat wonen nog veel meer katten, maar die ken ik niet allemaal bij naam. Laatst zag ik dat er weer een straatgenoot bij is gekomen. Ook nog geen naam van bekend. Maar ik vind het wel een schatje.

Delft in beeld

Hermieneke Delft, Kunst en cultuur

Delft is (onder andere) beroemd vanwege zijn keramiek. Niet alleen het Delfts blauw van vroeger, ook tegenwoordig is er veel te vinden op keramiekgebied. Zo is er een keramiekwandeling, zijn er diverse galerieën met keramiek (bijvoorbeeld Terra) en al eerder schreef ik over de prachtig mooie stadsplattegrond in de Papenstraat.

Er is dus nog steeds veel handgemaakt keramiek in Delft. Toen wij in 1993 trouwden hadden wij ons oog op zelfgekleide bordjes bij de Mallemok laten vallen. Op verzoek heeft Ankie Bonnet toen een 1000-delig servies voor ons gepottebakt waar wij vele jaren naar volle tevredenheid van hebben gegeten en uit hebben gedronken. Helaas tikte ik nogal vaak borden kapot tegen de kraan en aangezien Ankie een nieuwe oven had aangeschaft, kon ze de kleur niet meer hetzelfde krijgen. Inmiddels eten wij dus van een ander servies en hebben de restanten aan de Kringloopwinkel geschonken. Daar waren ze er erg blij mee, dus eind goed al goed. Alleen de koffiekopjes en mokjes heb ik als aandenken gehouden.

Een poosje geleden hadden wij in de Visstraat het atelier Schoonekunst van Mariska Schoonewille ontdekt. Zij is keramiste en maakt heel bijzondere sculpturen geïnspireerd op gebouwen in Delft. Het is een beetje Efteling-achtig en wij vielen er acuut voor. Stiekem nam ik contact op met Mariska om een van haar werken te kopen voor Pieters verjaardag. Op de dag zelf brachten Mariska en haar echtgenoot in de stromende regen (!) het kunstwerk bij ons thuis. En nu staat het te pronken in de kamer. Als je Delft een klein beetje kent, herken je vast ook door welke gebouwen Mariska zich heeft laten inspireren.

Een maand later …

Hermieneke Delft, Eten en drinken, Vrienden, Werk

Tjonge, zolang niet geschreven en dat terwijl er weer zoveel meer mag en kan. Waarom heb ik ons nachtje in landgoed Duin en Kruidberg niet beschreven? Heerlijk gegeten, goed gezelschap (zus en zwager, altijd gezellig) en een rioollucht in de slaapkamers. Oké, dat laatste was minder fijn.

Of het etentje voor Pieters verjaardag afgelopen vrijdag? Als vanouds bij Einstein, waar de eigenaren Robert en Eva maar net op tijd genezen waren van Covid en dus weer voor ons konden koken.

Of het gezellige koffiedrinken en wandelen met collega Q en oud-collega C in de lockdowntijd. Maar wel in Rotterdam (💙) op het Eiland van Brienenoord. Echt een aanrader! Inclusief 3 grote grazers.

Voor het eerst in jaren weer een Escaperoom gedaan met vrienden F en K in een oude wijnkelder in Delft. Dat was ook al zo heerlijk! We waren onze routine totaal kwijt, maar het was én een leuke escaperoom én supergezellig dat het weer mocht. Dat laatste was dan weer te danken aan de Kamer van Koophandel, die deze escaperoom heeft ingeschreven als een sportaccomodatie 😯. En dat terwijl ik anti-sport ben.

Ook niet te vergeten de diverse “weg-met-corona-feestjes-mét-bubbels” bij onze buren vanwege verjaardagen en pensioenen. Het helpt trouwens echt. Sinds maart 2020 hebben wij heel lang min of meer uitsluitend contact met onze viendburen gehad. Om covid buiten de deur te houden dronken wij bij elk etentje bubbels in diverse soorten en maten. En kijk: het bewijs is geleverd! Bubbels maken je immuun voor covid. Niemand van ons vieren is besmet geraakt. Shout-out for bubbels!

Vorige week weer een dagje naar kantoor geweest. Totaal uitgestorven, maar reuze gezellig met de paar collega’s die er wel waren. Nu maar hopen dat het binnenkort ook weer mag zonder heel goede redenen in 4-voud ingediend en goedgekeurd door het afdelingshoofd én het hoofd van de kantoorfaciliteiten. Ik kijk er wel naar uit, af en toe. Kantoortuin op de koop toenemend.

Nou, ik weet niet waarom ik hier niet allemaal uitgebreide verhalen van heb gemaakt, maar ik beloof beterschap.

Huis van Delft

Hermieneke Delft

Ik wandelde vandaag langs het station en zag tot mijn vreugde dat het Huis van Delft op begint te schieten.

Naast het nieuwe station (2015) is het onderdeel van het project Spoorzone. Een megalomaan project dat al zo’n 20 jaar duurt. Grootste voordeel van dit project is dat de trein inmiddels onder de grond rijdt en niet meer over een foeilelijk spoorviaduct dwars door de stad. Een bijkomend voordeel is dat er allerlei nieuwbouw verschijnt in de buurt van het station. Niet alles even mooi, maar veel is wel de moeite waard. Ik hou erg van moderne architectuur naast de prachtige oude binnenstad.

Het Huis van Delft wordt omschreven als een “iconisch gebouw met karakter. Op de begane grond van Huis van Delft komt de Innovation Gallery van de Gemeente Delft, TU Delft, TNO, DSM, IHE Delft, Deltares, Royal Delft, Hoogheemraadschap Delfland, Royal HaskoningDHV en Reinier de Graaf Gasthuis, waar in open ruimten kennis en ideeën gedeeld worden. Er komt tevens een fraai auditorium en een sterrenrestaurant. Op de begane grond wordt door Studio Job Smeets een uniek kunstwerk van 2.000 m2 gerealiseerd. Job Smeets is de meest invloedrijke kunstenaar van deze tijd, die wereldwijd exposeert en ook daarmee o.a. volgens Forbes tot de absolute top behoort. De tweede tot en met de vijfde verdieping zijn gereserveerd voor 53 woningen.” Bron en meer lezen over het project: Huis van Delft.

Op de foto hierboven zie je een van de vier restanten van de grote betonnen pilaren waarop het oude treinviaduct rustte. Deze vier delen zijn bewaard, mogelijk uit piëteit met de arme architect van destijds. Die man had toch ook niet kunnen bevroeden dat zijn mooie ontwerp later foeilelijk zou worden genoemd.

TomTom oude stijl

Hermieneke Delft, Familie, Huis, tuin en keuken, Uitstapjes

Vorige week was ik opeens grieperig en maakte dus een afspraak voor een coronatest. De testlokatie bij ons om de hoek was kennelijk volgepland voor de komende weken, maar ik kon in Rijswijk terecht. Ook prima. Op de fiets gewapend met Googlemaps ging ik op weg. Al snel reed ik achter een meisje dat ongeveer in mijn tempo fietste en ik bedacht dat zij hoogstwaarschijnlijk ook op weg was naar een coronatest in Rijswijk. Dat is al sinds jaar en dag mijn strategie als ik ergens naartoe ga waar ik nooit eerder was: iemand volgen met dezelfde bestemming en je hoeft nooit te verdwalen.

Ik ken eigenlijk maar één persoon die exact dezelfde strategie volgt en dat is (mogelijk niet toevallig) mijn zus. Ooit – in de jaren 80 vorige eeuw – gingen wij samen vanuit Leiden naar Putten om Oma op te halen die logeerde bij oom A en tante R. Putten was nog wel te vinden, maar de Drieseweg?? Gelukkig reed er al op de snelweg een vrachtwagen voor ons die ook naar tante R. op weg was, dat zagen wij direct. Zus zette de achtervolging in. Het ging een heel eind goed. Totdat de vrachtwagen ergens in Putten een nieuwbouwwijk in reed, parkeerde en de chauffeur kennelijk een dutje ging doen of zo. En het was duidelijk niet bij tante R en oom A voor de deur. Teleurgesteld reden wij door.

Uiteindelijk kwamen we toch op de Drieseweg en toen we voor de 3e keer langs een huis reden waar een mevrouw hartstochtelijk zwaaiend uit een keukenraam hing, herkenden wij onze tante. Wat een wonder dat oom en tante ons zonder blikken of blozen Oma mee teruggaven. Tante R gaf wel verdacht veel eten mee voor onderweg. Waarschijnlijk had ze er weinig vertrouwen in dat we Oma voor etenstijd weer thuis zouden afleveren.

Het was zeker niet de laatste keer dat ik ergens eindigde waar ik niet hoefde te zijn dankzij deze volgstrategie. Maar deze keer had mijn intuïtie mij niet bedrogen: het meisje op de fiets was inderdaad op weg naar een coronatest! Ik zette mijn fiets naast de hare, we waren tegelijk aan de beurt voor de test en ik kon rustig weer achter haar aan de wijk uitfietsen richting Delft. Superhandig! Alleen ben ik nu heel benieuwd of haar test ook negatief was. Maar dat zal ik helaas nooit weten.

Sinterklaas

Hermieneke Delft, Kunst en cultuur

Hoera, Sinterklaas is weer in het land. Ik wilde eigenlijk gisteravond mijn schoen zetten, maar helaas. Wij leven in een huis met centrale verwarming. Daar komt bij dat de vorige bewoners het heel vervelend vonden dat het huis eruit zag alsof het uit de 19e eeuw stamt. Zij hebben dus vrij rücksichtlos alles wat niet aan de jaren 70 (20e eeuw) doet denken eruit gesloopt, inclusief alle schoorstenen. Schoen zetten zit er dus niet in.

Gelukkig kwam ik vanmiddag langs de oplossing voor dit levensgrote probleem. Ik ben zo benieuwd wat ik morgen in mijn schoen zal vinden!

Johannes Vermeer

Hermieneke Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur

Wie vrijdag de zoekmachine van Google gebruikt, ziet daar de hele dag een logo ter ere van de Nederlandse kunstenaar Johannes Vermeer. In de aangepaste ‘doodle’ boven de zoekbalk zijn drie werken van Vermeer (1632-1675) afgebeeld, weliswaar met de letters van Google erin verwerkt.

Het gaat om De schilderkunst, een werk dat vermoedelijk tussen 1666 en 1668 is gemaakt, Schrijvende vrouw met dienstbode, een schilderij uit 1670-1671, en Brieflezend meisje bij het venster (1657-1659). Wie op de afbeelding klikt, komt uit bij de Google-zoekresultaten van de naam Johannes Vermeer.

Het eerbetoon aan de barokschilder uit de Gouden Eeuw vindt precies 26 jaar na de opening van een tentoonstelling in de National Gallery of Art in Washington met 21 van zijn 35 werken plaats.

De Vermeer-doodle is heel de dag in 36 landen te zien op de voorpagina van Google Zoeken.

Bron: Nu.nl

5 november

Hermieneke Delft, Huis, tuin en keuken, Winkelen

Voor ons een speciale datum. 28 jaar geleden onze trouwdag. Het was zo’n zeldzame, prachtige novemberdag: strakblauwe hemel, de zon deed zijn uiterste best om een aangename wandeling mogelijk te maken van huis naar stadhuis naar Lutherse kerk.

Foto uit de oude doos, jammer van dat spuuglelijk busje….en je ziet het niet, maar het was echt een blauwe lucht.

Gisteren was het iets minder stralend, maar het kwam toch in de buurt van toen. In plaats van naar het stadhuis gingen we naar de opticien. Daar heb ik 3 uur van mijn leven verspild! Man man, ik was vergeten hoe lang het duurt om een bril aan te laten meten. Het uitkiezen van een montuur is niet zo heel veel werk. Gelukkig kan ik goed beslissen en ik denk dat het in 30 minuten gepiept was. De opticien is een man met smaak en met z’n drieën kwamen we vrij snel tot een eensluidend oordeel: ja, deze moet het worden. Het uitverkoren model kwam in toen verschillende kleuren, maar ook dat was redelijk snel een uitgemaakte zaak: paars.

Maar daarna komt eigenlijk het belangrijkste deel: de oogmeting. Eerst een tijdje wachten tot de oogmeetmijnheer beschikbaar was. Geeft niks, lekker kopje koffie met een macaron erbij! Wij komen de tijd wel door. Toen het oogmeten zelf. Daar kan ik wat moeilijker beslissen of het ene glaasje toch net een iets duidelijker beeld geeft of juist niet. Er werden niet alleen letters getest, maar ook bolletjes (vanwege de cilinder) en rood-groen cijfers en letters. Daarna nog opmeten voor het leesgedeelte én voor de beeldschermbril. Pfff, twee uur zijn inmiddels voorbijgegaan.

Maar we zijn er nog niet: 300 foto’s van alle kanten met een enorme stellage op m’n neus, daarna zogenaamd lezen op een iPad, echt elke millimeter van mijn oogbewegingen is nu geregistreerd. Volgt het uitkiezen van de glazen en het controleren van alle metingen. Hè hè, we zijn klaar: drie uur na binnenkomst.

Over twee weken moet het allemaal klaar zijn. Ik heb trouwens betere ogen gekregen in de afgelopen vier jaar 😀. Eindelijk iets minder min dan heel erg min. Ik kijk erg uit naar m’n nieuwe bril 🤓

Villa Maria

Hermieneke Delft, Vrienden

Toen wij 30 jaar geleden in Delft kwamen wonen, viel mijn oog vrijwel direct op onze volgende woning: Villa Maria. Misschien een beetje groot, maar daar zouden we vanzelf een oplossing voor vinden. Onze vriendschap met E&E dateert vanaf het moment dat E vertelde dat Villa Maria zijn droomhuis was. Wij besloten direct dat we er uitstekend met z’n vieren in zouden passen.

Zo’n 5 jaar later stond ons droomhuis te koop. Wij planden een bezichtiging in. Ook de moeder van E liet zich die kans niet ontzeggen. Zij is ongeveer 1.50 m lang, maar heeft de uitstraling van iemand van tweeëneenhalve meter. Terwijl wij de villa inspecteerden, onderwierp zij de makelaar aan een diepte-interview over alle eventuele tekortkomingen. Er zou geen gebrek verborgen blijven voor haar.

Helaas moesten we toegeven dat de Villa niet gemakkelijk en zeker niet goedkoop bewoonbaar zou kunnen worden gemaakt voor twee stellen. Erg jammer, want we hadden ons er in gedachten al geïnstalleerd. Maar goed, dat was de eerste les Omgaan met teleurstellingen. Wij moesten afscheid nemen van de geplande gezamenlijke oude dag in Villa Maria. Maar wie weet wat er nog op ons pad zal komen.

Vorige week in De Koornbeurs kregen wij van E&E een zogenaamd gastgeschenk. Dat is een traditie waarmee wij elkaar zo nu en dan verblijden. Een gastgeschenk is vaak verschrikkelijk, maar soms ook leuk. Deze keer was het de laatste categorie. Dat hadden we dan toch maar weer mooi aan Villa Maria te danken, of we er nu wonen of niet.

Nog even wat achtergrond over Villa Maria. Oorspronkelijk was het het woonhuis van de directeur van het buitengesticht Sint-Joris. Het is gebouwd in 1894 in neorenaissancestijl. Villa Maria stamt uit 1894, Kennelijk ging de directeur op enig moment elders wonen en werd het huis verbouwd tot een verpleegstersschool. Daar zag je de sporen nog goed van terug. Het zou het weer bewoonbaar maken behoorlijk compliceren. Nog weer later is de villa gebruikt voor begeleid wonen. Diegenen die het in onze plaats hebben gekocht hebben het prachtig gerestaureerd! Waarvoor dank. Wie weet.

De Centrale fka De Koornbeurs

Hermieneke Delft, Eten en drinken, Vrienden, Vroeger

In het centrum van Delft naast de Visbanken staat een prachtig gebouw: de Koornbeurs. Het heeft in de loop der tijd diverse functies gehad. Ooit begonnen als vleeshal, in het begin van de vorige eeuw nog een poosje champignonkwekerij geweest en veilingplaats voor eieren en paardenmest. Leuke combinatie ook. In 1939 werd de kelder ingericht als commandocentrum voor de Delftse luchtbescherming. Sinds de jaren 60 is het verenigingsgebouw van studentenvereniging SSR Delft; later omgedoopt tot OJV De Koornbeurs, niet meer alleen voor studenten, maar voor alle jongeren.

De Koornbeurs had in de jaren 90 toen wij in Delft kwamen wonen een openbare eettafel waar (voornamelijk) studenten kwamen eten. Maar er was ook een tafel waar gepensioneerde hippies samenkwamen. Tot onze verbazing aten ook onze vrienden E&E – toen allang geen studenten meer – in de Koornbeurs. Elke werkdag van maandag t/m vrijdag. Lekker makkelijk en dan had je een fijn lange avond. Het leek mij drie keer niks.

Maar toen wij in 2001 twee weken onze keuken niet konden gebruiken wegens verbouwing gingen wij toch met ze mee. Elke avond klokslag 18 uur troffen we elkaar bij de ingang. Ik gewapend met tafelkleedje en waxinelichtjes, want het moet wel een beetje gezellig zijn. De Koornbeurs met zijn formicatafeltjes en nauwelijks verlichting had namelijk een nogal morsige uitstraling. Het eten bleek enorm smakelijk. Na afloop gingen we bij het Boterhuis nog een kopje koffie drinken. Prima tijdelijke oplossing.

Sinds begin deze eeuw was er wel steeds gedoe met de kok, werd het pand eigenlijk ook te duur voor de vereniging. De eettafel is uiteindelijk verdwenen en de vereniging zit alleen nog in de kelder. In de rest van het gebouw is tegenwoordig een restaurant gevestigd: De Centrale. Gisteravond hebben wij er met E&E gegeten. Beetje nostalgisch zitten zwijmelen…. Nou, nee, dat dan weer niet. Nostalgie is niet helemaal ons ding. Maar het was weer gezellig en het eten was overheerlijk. Ik had geen tafelkleedje of waxinelichtjes bij me, maar dat was gelukkig ook niet nodig. Hoewel het keukengedeelte op de bovenverdieping met de afhaalbalie er nog precies hetzelfde uitzag, was het restaurantgedeelte aanzienlijk minder obscuur dan vroeger.